امتیاز کاربران

سرطان پانکراس چیست؟

سرطان پانکراس به سرطان‌هایی اطلاق می‌شود که در غده پانکراس (لوزالمعده) رخ می‌دهد. پانکراس یکی از اعضای حیاتی بدن است که در پشت معده قرار دارد و مسئول تولید آنزیم‌هایی است که به هضم غذا کمک می‌کنند، همچنین هورمون‌هایی مانند انسولین را تولید می‌کند که در تنظیم سطح قند خون نقش دارند. این سرطان می‌تواند به سرعت گسترش یابد و معمولاً در مراحل پیشرفته تشخیص داده می‌شود، چرا که علائم اولیه آن اغلب نامشخص و غیرقابل تشخیص هستند.

انواع سرطان پانکراس:

1. کارسینومای آدنوکارسینوم (Adenocarcinoma): این نوع سرطان، شایع‌ترین نوع سرطان پانکراس است که از سلول‌های تولیدکننده آنزیم‌های هضمی در پانکراس شروع می‌شود.
2. سرطان‌های غده‌ای (Neuroendocrine tumors): این نوع سرطان‌ها نادرتر هستند و از سلول‌های تولیدکننده هورمون‌های پانکراس شروع می‌شوند.

روش‌های درمان سرطان پانکراس:

درمان سرطان پانکراس بستگی به مرحله سرطان، محل تومور، وضعیت عمومی بیمار و دیگر عوامل دارد. درمان‌ها ممکن است به صورت ترکیبی شامل جراحی، شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، درمان هدفمند و ایمونوتراپی باشند.

1. جراحی:
• پانکراسکتومی (Pancreatectomy): جراحی برای برداشتن قسمتی از پانکراس یا کل آن بسته به محل و اندازه تومور است. در برخی از موارد، پزشک ممکن است بخشی از روده، معده یا غدد لنفاوی مجاور را نیز بردارد.
• جراحی ویپل (Whipple procedure): در این جراحی پیچیده، بخش‌هایی از پانکراس، دوازدهه (قسمت اول روده باریک)، معده و غدد لنفاوی اطراف برداشته می‌شود.
• پانکراسکتومی جزئی: در صورتی که تومور در یک بخش کوچک از پانکراس قرار داشته باشد، جراحی برای برداشتن همان بخش انجام می‌شود.
2. شیمی‌درمانی:
• شیمی‌درمانی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی و جلوگیری از رشد بیشتر تومور مورد استفاده قرار می‌گیرد. این درمان ممکن است به‌صورت نئوادجوانت قبل از جراحی برای کوچک کردن تومور، بعد از جراحی برای جلوگیری از بازگشت سرطان یا به‌عنوان درمان اصلی در سرطان‌های پیشرفته استفاده شود.
• داروهایی مانند ژمولیکس (Gemcitabine) و فلوروراسیل (5-FU) به‌طور معمول در درمان سرطان پانکراس استفاده می‌شوند.
3. پرتو درمانی (Radiation Therapy):
• پرتودرمانی با استفاده از پرتوهای پرانرژی برای کشتن سلول‌های سرطانی انجام می‌شود. در سرطان پانکراس معمولاً از پرتو درمانی برای کاهش اندازه تومور یا تسکین درد و علائم استفاده می‌شود. ممکن است این درمان به‌صورت ترکیبی با شیمی‌درمانی (شیمی‌رادیوتراپی) انجام شود.
4. درمان هدفمند (Targeted Therapy):
• درمان‌های هدفمند بر روی پروتئین‌ها و ژن‌های خاصی که باعث رشد سرطان می‌شوند، تمرکز دارند. این داروها سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهند و از رشد و گسترش آن‌ها جلوگیری می‌کنند.
• داروهایی مانند آبیرا (Abraxane) یا هیرافنس (Herceptin) ممکن است در درمان سرطان پانکراس به‌کار روند.
5. ایمونوتراپی (Immunotherapy):
• ایمونوتراپی یک روش درمانی است که سیستم ایمنی بدن را تحریک می‌کند تا با سرطان مبارزه کند. داروهایی مانند مونوکلونال آنتی‌بادی‌ها در برخی از بیماران با سرطان پانکراس می‌توانند موثر باشند.
6. درمان‌های حمایتی (Palliative Care):
• در صورتی که سرطان در مراحل پیشرفته باشد، درمان‌های حمایتی برای تسکین علائم و بهبود کیفیت زندگی بیمار به‌کار می‌رود. این درمان‌ها ممکن است شامل مدیریت درد، کاهش انسداد مجاری صفراوی و رفع سایر مشکلات مربوط به بیماری باشند.

مراقبت‌های پس از درمان:

• پیگیری منظم: پس از درمان سرطان پانکراس، بیماران نیاز به پیگیری منظم دارند تا عود بیماری شناسایی شود و به‌طور مؤثر درمان صورت گیرد.
• تغذیه و رژیم غذایی: رژیم غذایی بعد از جراحی و درمان‌ها اهمیت زیادی دارد. بیمار ممکن است نیاز به خوردن وعده‌های غذایی کوچک و مکرر داشته باشد و همچنین ممکن است از مکمل‌های غذایی برای تأمین نیازهای بدن استفاده کند.
• توانبخشی: بعد از جراحی و درمان‌های سنگین، توانبخشی و فیزیوتراپی ممکن است برای بهبود کیفیت زندگی و بازگشت به فعالیت‌های روزانه ضروری باشد.
• حمایت روانی: بیمارانی که به سرطان پانکراس مبتلا هستند، به حمایت روانی و مشاوره برای مقابله با استرس و اضطراب ناشی از درمان نیاز دارند.

امتیاز کاربران

ژنیکوماستی چیست؟

ژنیکوماستی به بزرگ شدن غیرطبیعی بافت سینه در مردان گفته می‌شود. این عارضه به دلیل عدم تعادل هورمونی بین استروژن و تستوسترون ایجاد می‌شود و می‌تواند در یک یا هر دو سینه رخ دهد. ژنیکوماستی اغلب در دوران بلوغ یا در افراد مسن رخ می‌دهد، اما می‌تواند در هر سنی اتفاق بیفتد.

علل ژنیکوماستی:

• تغییرات هورمونی: عدم تعادل بین استروژن و تستوسترون در دوران بلوغ، پیری یا به دلیل برخی بیماری‌ها.
• مصرف داروها: برخی داروها مانند استروئیدهای آنابولیک، داروهای ضد افسردگی و داروهای درمان سرطان پروستات.
• بیماری‌ها: برخی بیماری‌ها مانند نارسایی کلیه، نارسایی کبدی، پرکاری تیروئید و برخی تومورها.
• چاقی: چربی اضافی بدن می‌تواند باعث بزرگ شدن سینه‌ها شود.
• عوامل ژنتیکی: در برخی موارد، ژنیکوماستی به صورت ارثی منتقل می‌شود.

علائم ژنیکوماستی:

• بزرگ شدن بافت سینه در یک یا هر دو طرف.
• حساسیت یا درد در ناحیه سینه.
• تورم در ناحیه سینه.
• احساس توده‌ای زیر نوک سینه.

تشخیص ژنیکوماستی:

تشخیص ژنیکوماستی معمولاً با معاینه فیزیکی توسط پزشک انجام می‌شود. در برخی موارد ممکن است آزمایش خون برای بررسی سطح هورمون‌ها و سونوگرافی یا ماموگرافی برای رد سایر بیماری‌ها لازم باشد.

درمان ژنیکوماستی:

درمان ژنیکوماستی بسته به علت و شدت آن متفاوت است. روش‌های درمان شامل:

1. درمان دارویی: داروهایی که سطح هورمون‌ها را تنظیم می‌کنند، در برخی موارد موثر هستند. این داروها ممکن است شامل داروهای ضد استروژن یا داروهای تستوسترون باشند.
2. جراحی:
• لیپوساکشن: برای برداشتن چربی اضافی از ناحیه سینه.
• برداشتن بافت سینه: جراحی برای برداشتن بافت غده‌ای سینه.
• ترکیبی از لیپوساکشن و برداشتن بافت: در مواردی که هم چربی و هم بافت غده‌ای اضافی وجود دارد.
• ماستوپکسی (لیفت سینه): در مواردی که افتادگی سینه وجود دارد.

مراقبت‌های بعد از جراحی:

• استفاده از گن طبی به مدت چند هفته.
• استراحت کافی و اجتناب از فعالیت‌های سنگین.
• مصرف داروهای مسکن برای کاهش درد.
• مراجعه منظم به پزشک برای بررسی وضعیت بهبودی.

امتیاز کاربران

جراحی توراکس چیست؟

جراحی توراکس (جراحی قفسه سینه) شاخه‌ای از جراحی است که به درمان بیماری‌ها و آسیب‌های اندام‌های داخل قفسه سینه مانند ریه‌ها، قلب، مری، دیواره قفسه سینه، و مدیاستینوم (فضای بین دو ریه) می‌پردازد. این جراحی‌ها می‌توانند شامل برداشتن تومورها، ترمیم آسیب‌ها، جراحی‌های پیوند، و سایر مداخلات درمانی باشند.

انواع جراحی توراکس:

1. جراحی ریه:
• برداشتن لوب ریه (لوبکتومی): برداشتن یک لوب (بخش) از ریه.
• برداشتن بخشی از ریه (سگمنتکتومی یا ودج رزکشن): برداشتن قسمت کوچکی از ریه.
• برداشتن کامل یک ریه (پنومونکتومی): برداشتن کل ریه.
• پیوند ریه: جایگزینی ریه آسیب دیده با ریه سالم از اهدا کننده.
2. جراحی مدیاستینوم:
• برداشتن تومورهای مدیاستینوم: مانند تومورهای تیموس، تومورهای عصبی، و کیست‌ها.
• جراحی لنفادنکتومی مدیاستینال: برداشتن غدد لنفاوی مدیاستینوم.
3. جراحی مری:
• برداشتن تومورهای مری: مانند سرطان مری.
• ترمیم پارگی یا تنگی مری.
• جراحی رفلاکس معده به مری (فوندوپلیکیشن)
4. جراحی دیواره قفسه سینه:
• ترمیم شکستگی‌های دنده.
• برداشتن تومورهای دیواره قفسه سینه.
• جراحی دفرمیتی‌های دیواره قفسه سینه (مانند سینه قیفی).
5. جراحی قلب و عروق (گاهی اوقات در حوزه جراحی توراکس):
• جراحی بای‌پس عروق کرونر.
• جراحی تعویض دریچه قلب.
• جراحی آنوریسم آئورت.
• جراحی بیماری‌های مادرزادی قلب.
6. جراحی‌های کم تهاجمی:
• جراحی توراکوسکوپی ویدئویی (VATS): جراحی با استفاده از دوربین و ابزارهای کوچک از طریق برش‌های کوچک.
• جراحی رباتیک: جراحی با کمک ربات که دقت و کنترل بیشتری ارائه می‌دهد.

روش‌های تشخیصی قبل از جراحی توراکس:

• تصویربرداری: شامل اشعه ایکس قفسه سینه، سی‌تی‌اسکن، ام‌آرآی، پت اسکن.
• برونکوسکوپی: بررسی مجاری تنفسی با استفاده از دوربین.
• مدیاستینوسکوپی: بررسی مدیاستینوم با استفاده از دوربین.
• بیوپسی (نمونه‌برداری): برداشتن نمونه بافتی برای بررسی میکروسکوپی.
• تست‌های عملکرد ریه: ارزیابی عملکرد تنفسی.

مراقبت‌های پس از جراحی توراکس:

• کنترل درد: داروهای مسکن برای کاهش درد بعد از عمل.
• فیزیوتراپی تنفسی: تمرینات تنفسی برای بهبود عملکرد ریه‌ها.
• مراقبت از زخم: جلوگیری از عفونت و تسریع بهبود زخم.
• پیگیری‌های پزشکی: معاینات منظم برای بررسی وضعیت بهبودی و جلوگیری از عوارض.
• تغذیه مناسب: مصرف غذاهای مغذی برای کمک به بهبودی.
• محدودیت فعالیت: اجتناب از فعالیت‌های سنگین تا زمان بهبودی کامل.

عوارض احتمالی جراحی توراکس:

• خونریزی
• عفونت
• مشکلات تنفسی
• درد قفسه سینه
• پنوموتوراکس (وجود هوا در فضای بین ریه و دیواره قفسه سینه)
• آمبولی ریه (لخته خون در ریه‌ها)

امتیاز کاربران

تومورهای نسج نرم چیستند؟

تومورهای نسج نرم، توده‌های غیرطبیعی هستند که در بافت‌های نرم بدن مانند عضلات، چربی، بافت همبند (تاندون‌ها و رباط‌ها)، رگ‌های خونی، اعصاب و غلاف‌های اطراف مفاصل رشد می‌کنند. این تومورها می‌توانند خوش‌خیم (غیرسرطانی) یا بدخیم (سرطانی) باشند. تومورهای خوش‌خیم معمولاً آهسته رشد می‌کنند و به بافت‌های اطراف حمله نمی‌کنند، در حالی که تومورهای بدخیم می‌توانند به سرعت رشد کرده و به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابند.

انواع تومورهای نسج نرم:

1. تومورهای خوش‌خیم (غیرسرطانی):
• لیپوم: شایع‌ترین تومور خوش‌خیم بافت نرم که از سلول‌های چربی تشکیل شده است.
• فیبروم: تومور خوش‌خیم از بافت همبند فیبری.
• نوروفیبروما: تومور خوش‌خیم از غلاف اعصاب.
• همانژیوم: تومور خوش‌خیم از عروق خونی.
• میوم: تومور خوش‌خیم از بافت عضلانی.
• کیست‌های سینوویال: کیست‌های پر از مایع در نزدیکی مفاصل.
2. تومورهای بدخیم (سرطانی) یا سارکوما:
• لیپوسارکوما: سارکومایی که از سلول‌های چربی ایجاد می‌شود.
• فیبروسارکوما: سارکومایی که از بافت همبند فیبری ایجاد می‌شود.
• نوروفیبروسارکوما: سارکومایی که از غلاف اعصاب ایجاد می‌شود.
• رابدومیوسارکوما: سارکومایی که از سلول‌های عضلانی مخطط ایجاد می‌شود.
• سینوویال سارکوما: سارکومایی که از بافت‌های اطراف مفاصل ایجاد می‌شود.
• آنژیوسارکوما: سارکومایی که از عروق خونی ایجاد می‌شود.
• سارکومای بافت نرم پلئومورفیک نامشخص: گروهی از سارکوماها با ظاهر سلولی غیرمعمول.

علائم تومورهای نسج نرم:

• توده یا تورم زیر پوست که می‌تواند دردناک یا بدون درد باشد.
• درد یا ناراحتی در ناحیه تومور.
• محدودیت در حرکت مفصل در نزدیکی تومور.
• بی‌حسی یا گزگز در ناحیه تومور.
• تغییر رنگ پوست در ناحیه تومور.

تشخیص تومورهای نسج نرم:

• معاینه بالینی: بررسی توده توسط پزشک.
• تصویربرداری:
• اشعه ایکس: برای بررسی استخوان‌های اطراف تومور.
• سونوگرافی: برای بررسی تومورهای سطحی.
• ام‌آرآی: بهترین روش برای بررسی تومورهای بافت نرم و تعیین گسترش آنها.
• سی‌تی‌اسکن: برای بررسی تومورهای بزرگ‌تر یا متاستاتیک.
• بیوپسی: نمونه‌برداری از بافت تومور برای تشخیص دقیق نوع آن.

درمان تومورهای نسج نرم:

نوع درمان به نوع تومور، اندازه، محل آن و وضعیت کلی بیمار بستگی دارد.

1. جراحی:
• برداشتن تومور: برداشتن تومور و بافت اطراف آن با حاشیه ایمن.
• جراحی کم تهاجمی: استفاده از برش‌های کوچک‌تر برای برداشتن تومور.
• بازسازی: در صورت نیاز، بازسازی بافت پس از برداشتن تومور.
2. پرتودرمانی (رادیوتراپی):
• استفاده از اشعه برای از بین بردن سلول‌های سرطانی، اغلب قبل یا بعد از جراحی.
3. شیمی‌درمانی:
• استفاده از داروهای شیمیایی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی، به‌ویژه برای سارکوماهای بدخیم و متاستاتیک.
4. درمان هدفمند:
• استفاده از داروهایی که به طور خاص سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهند.
5. ایمونوتراپی:
• استفاده از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سلول‌های سرطانی.

مراقبت‌های پس از درمان:

• پیگیری منظم: معاینات منظم برای بررسی عود تومور.
• فیزیوتراپی: برای بازگرداندن حرکت و عملکرد ناحیه آسیب دیده.
• مراقبت از زخم: مراقبت صحیح از محل جراحی برای جلوگیری از عفونت.
• تغذیه مناسب: برای کمک به بهبودی و تقویت سیستم ایمنی.
• حمایت روان‌شناختی: مشاوره و حمایت برای مقابله با استرس و اضطراب ناشی از بیماری.